Sonic Frontiers harika fikirlerini insanın içini burkan tasarım kusurlarının altına gömüyor

Sonic Frontiers beni kırdı. Bu oyun beni o kadar hayal kırıklığına uğrattı ki, sonunda kumandayı bıraktığımda, bir başarı duygusu değil, bir rahatlama hissettim. Bu oyunu beğenmek istedim. Yaptığım kısımlar oldu . Ancak bu güzel anlar, tutarsız, yavaş ve denetleyicinizi ekrandan fırlatıp atmanıza neden olan hatalarla dolu bir deneyim tarafından gölgelendi.

Frontiers , Sonic, Tails ve Amy'nin kayıp Chaos Emeralds'ı aramak için bir adaya iniş yapmasıyla başlar. Sonic onları kurtarmak için gizemli Sage programıyla yüzleşmeli, Kaos Zümrütlerini bulmalı ve yoluna çıkan bir sürü canavarla savaşmalıdır.

Sonic Frontiers'ın en büyük günahı, tıklamanın çok uzun sürmesidir. Summer Game Fest'te oyunun bir demosunu oynadım ve tamamen katıldım. Bu aerodinamik deneyim, açık dünya keşfini klasik 3D Sonic düzeyinde tasarımla mükemmel bir şekilde bir araya getirdi. Oyuna başladığımda, o orijinal parlaklığın hiçbiri ilk alanın ikinci çeyreğine kadar ortaya çıkmadı – dikkatlerini çekmek için yarışan 100 farklı şeye sahip herhangi bir kişi oyunu haklı olarak durdurduğundan çok sonra.

Başlamak için, ormandaki bebek tarzında bu devasa açık dünyaya bırakıldınız ve gitmeniz söylendi. Size Amy'yi bulma görevi verildi ve bunu yaptığınızda onunla konuşamazsınız – onunla konuşmak için belirli bir miktar şeye ihtiyacınız var. Oyunun tüm önermesi, bir dizi jeton toplamaya odaklanır. Sonic, dijital bir dünyaya çekilen arkadaşlarıyla konuşmak için hafıza belirteçlerine ihtiyaç duyar. Kulelerin kilidini açmak için portal dişlilerine de ihtiyacı var. Bu kuleler, sırayla, klasik 3D platform seviyelerini açar – bilirsiniz, Sonic oyunlarını satan şey. O zaman bile, bu seviyelerde, yapmanız gereken bir toplama katmanı vardır çünkü herhangi bir sayıda hedefi tamamlamak – örneğin, belirli sayıda yüzükle sahneyi bitirmek – Kaos Zümrütlerinin kilidini açmak için ihtiyaç duyduğu Sonik anahtarları kazanır.

Hepsini anladın mı? Kaos Zümrütlerini almak için hafıza jetonlarını, portal dişlilerini ve anahtarları bulun. Ama bekleyin, dahası var! Hepsinden öte, Sonic bu devasa kara parçasıyla tamamen boş bir haritayla çalışıyor. Bir portal teçhizatı veya bir hatıra jetonu bulabileceği ilgi çekici noktaları bulmak için o haritayı ortaya çıkarması gerekiyor. Breath of the Wild'da Link'in Sheikah Slate'i kullanarak çeşitli türbeleri nasıl ziyaret ettiğini ve eksiksiz, düşünceli meydan okumaları nasıl tamamladığını hatırlıyor musunuz? Bunu hayal edin ama çok, çok daha aptalca. "Haritanın kilidini aç" zorluklarının zorluğu, "bu anahtara bas" ile "bir daire çizebilir misin?" arasında değişir.

Sonic Frontiers'ın haritası çok büyük olduğundan ve çok sayıda harita düğümü içerdiğinden, geliştiricilerin bu zorlukları çok karmaşık hale getiremeyeceğini kabul edeceğim; aksi takdirde 324 gigabaytlık bir oyunla uğraşıyor olurduk ve hey, bu Call of Duty: Modern Warfare II değil. Ve bazı zorluklar gerçekten harikaydı. Bir tür, manzarayı ve platform oluşturma becerilerinizi kullanarak bir zamanlayıcı dolmadan bitiş çizgisine ulaşmanızı gerektirir. Başka bir meydan okuma stili, geri çekilmeden veya zıplamadan onları kapatmak için yanan karelere adım atmanızı sağlar. Her iki zorluk tarzı da eğlenceli zeka oyunları ve platform oluşturma beceri testçileri olacak kadar yeterince karmaşıktı, ancak bunların aslan payı tamamen akılsız – size, bir zamanlayıcının hiç gereksiz görünmesine yetecek kadar zamanla, oldukça kolay bir görev veriliyor. Çalışma zamanını doldurmak için orada bir şey olan dijital yoğun bir iş gibi görünüyordu.

Ancak, biraz ironik bir şekilde, harita düğümlerini toplama eylemini umursamadım. Oyundaki beş adadan dördünü tamamen, yüzde 100 tamamladım (birini tamamlamanız gerekir ) Yüzde 100, yani sayılmaz). Bir harita düğümünden diğerine özgürce koşarak, oraya ulaşmanın en yaratıcı yolunu bulmaya çalışarak dünya hakkında gezinmekten büyük keyif aldım. Sonic Frontiers'ın gerçekten anladığı yer burasıdır. Dünya, seni ve Sonic'i "buraya gel ve üzerime koş" gibi baştan çıkaran her türden yaylar, çelik halatlar, balonlar ve havada asılı platformlarla dolu – ve demek istediğim sadece doldurulmuş -. Frontiers'ın eğlencesinin çoğu tam da bunu yapmaktır. Daha önce hiç görülmemiş bir Sonic oyunu gibi bir keşif ve dürüst olmak gerekirse bunun için çok gecikti. Bu 3B platform tarzını biçimsiz, açık bir dünyaya getirmek gerçekten harika çalışıyor ve oyuna ilk başta aşık olmaya başladığımda, nedeni buydu.

Diğer sebep ise savaştı. Sonic, dövüşme tarzında büyük bir seviye atlıyor. Bir düşmanın kafasına atlamak yerine tekme ve yumruk atabilir. (Bok ye, Mario.) Ve onun yetenek ağacında ne kadar aşağı inersen, o kadar harika hareketler yapabilirsin. Öğrendiğiniz saldırıları 100'den fazla vuruş kombosu dizisi halinde zincirlemek çok tatmin edicidir ve daha da iyisi, karşılaştığınız hemen hemen her düşman benzersiz bir strateji gerektirir. Bazıları sizi bir cyloop saldırısıyla savunmalarını zayıflatmaya zorlayacak (yukarıda bahsedilen "daire çiz"). Diğerleri etrafınızı saracak ve size gizlice saldıracak, bu da yere düşen düşmanlara saldırmadan önce gelen tüm saldırıları savuşturmayı gerektirecek. Düşman ve karşılaşma tasarımı, Frontiers'daki en iyi şeylerden ve daha keyifli özelliklerinden biridir.

Boss dövüşleri de gerçekten yaratıcı. Sonic, Sonic'in becerileri hakkındaki tüm bilginizi taşıyan birden fazla biçime ve mekaniğe sahip devasa yaratıklarla bu yere serme sürükleme dövüşlerine giriyor. Patron dövüşleri, akıl almaz güce sahip bir yaratığa karşı kendinizi Goku veya Süpermen gibi hissetmenizi sağlar ve arka planda bazı harika melodiler çalarken, feryat ederken ona ağlarsınız. Sonic Frontiers'ın patron dövüşleri, bir oyunun bana bir shonen animesinin son dövüşünün kahramanıymışım gibi hissettirdiği ender anlardır – neredeyse, neredeyse oyunun bana yaşattığı her şeyin fiyatına değer.

Ve şimdi bu saçmalık hakkında konuşma zamanı.

İlk adanın patronunu yendikten sonra, yeni bir yere fırlatılırsınız ve bu sefer Sonic'in yol arkadaşlarından biriyle birlikte portal teçhizatları, anahtarlar ve Kaos Zümrütleri toplayarak her şeye yeniden başlamak zorunda kalırsınız. Ne yazık ki, toplanan bellek belirteçleri veya anahtarları taşınmıyor, bu yüzden sıfırdan başlamak zorunda kaldım. Karada yırtıp koşmaktan zevk aldığım için bu başlangıçta iyiydi. Ama Tail'in adasına vardığımda oyun eğlenceli olmaktan çıktı ve acı vermeye başladı.

Tails'ten önceki adalarda, hemen hemen omuz üstü, 3B açık dünya platformu. Nadiren, dünyada oyunun kamera kontrolünü kaldırdığı ve 2B yan kaydırmaya sert dönüşler yaptığı bölümler olacaktır. Bu geçiş hiçbir zaman sorunsuz olmadı. Bazen koşarken, işime bakarken, henüz tam olarak 2D bölümünde olmasam da, aniden artık kameramı kontrol edemez hale geldim. Bu, platform oluşturmayı gerçekten zorlaştırdı, ancak çok azdı ve aralarında yeterince uzaktı ki umursamadım. Tails'in adasında, adanın platform oluşturmasının çoğunluğu buydu ve bir zamanlar eğlenceli ve fanteziden uzak olan şeyi, ayaklarımda 300 libre ağırlıkla bataklıkta bir slogana koşmayı temel aldı.

2D platform bölümlerinde, açık dünyada veya portal aşamalarının birinde Sonic çok iyi hareket etmiyor. Bazen, bir gaz pedalında koştuktan sonra bile, siz hala analog çubuğa basıyor olsanız bile durur. Tüm momentumu ve hızı bir anda yok olacak. Sonic'in bir döndürme atışı gibi çalışan bir yükseltme yeteneği var, ancak kavisli bir döngüye geliyorsanız, artırma, çoğu zaman sizi döngüden geçirmek yerine duvara çarpacaktır. Sanki boost sadece düz bir çizgide hızlı gitmenizi sağlıyor ve virajlar onu tamamen şaşırtıyor. Bu tür momentum problemleri, açık dünyanın çoğunluğunun bu zorunlu perspektif 2D platform alanlarında olduğu bir adada sonsuza kadar çoğalır.

Tek sorun bu olsaydı, oyunu affedebilirdim. Ama öyle değildi – uzun bir atışla. Bazen hikayede ilerlerken bir sonraki bölüme geçmek için tek seferlik mini oyunlara katılmak zorunda kalıyordum. Nier: Automata'dakini anımsatan bir bilgisayar korsanlığı mini oyunu gibi bazıları ilginçti. Diğer zamanlarda, yabani otları çekmek veya Koco adlı Chao benzeri yaratıkları bir ahıra sürmek gibi saçma sapan işler yapmanız gerekir.

Koco, Sonic Frontiers'ın hikayesinin merkezinde yer alır, ancak gerçekten fazla bir şey eklemezler ve bazen hikayeleri aksiyonun önüne geçerek gerçekten uymayan son derece aptalca yan görevlerle onu yavaşlatır. oyunun ana akışına. Hikaye eli, Koco'nun varlığı için bir açıklama sallıyor ve görevlerini her yerine getirdiğinizde çocuksu taş yaratıkları öldürerek acımasızlık yaratmaya çalışıyor, ancak bu asla umurumda olmaya yetmiyor. Sadece yolda.

Sonic'in eski bir harabede langırt oyunu oynamasını sağlayan bir mini oyun var. (Nedenini sorma; olay örgüsü – onunla oyna.) Başlangıçta, Sonic Spinball'a atıfta bulunulması, Sonic Mania'nın Dr. Robotnik'in Ortalama Fasulye Makinesi'ne selam vermesi gibi eğlendim. Ancak Mania'daki o anın aksine, langırt oyunu çok uzun sürdü. Bunu yapmak için sadece üç canla ilerlemek için 5 milyon puan biriktirmem gerekiyordu. Ben bir langırt sihirbazı değilim; Bir Sonic oyununda olmak zorunda olmamalıyım. Üç yaşamda beş milyon puan, özellikle çarpanları bir salyangoz hızında biriktirdiğinizde, külfetli bir iştir. Toplam puanınıza bir darbe indirecek kadar büyük bir çarpan biriktirdiğinizde, son yaşamınızdasınız demektir. Ve o son canı kaybettiğinizde, kazandığınız tüm çarpanlar eriyip gidiyor ve baştan başlıyorsunuz.

Frontiers hakkında en üzücü şeylerden biri de bu. Sizden yapmanızı istediği şeyler ya kişinin uykusunda yapılabilecek kadar akılsızca ya da alçıpanınızı boyamak istemenize neden olacak kadar keyfi olarak zor. Denge yok.

O langırt oyunuyla bir saatten fazla mücadele ettim, isteğe bağlı bir yan görev olması gereken şeyin arkasında kritik ilerlemeyi kilitlediği için oyuna lanet okudum ve bir sonraki denemede alamazsam, bırakacağıma yemin ettim. Kocam devreye girdi ve aslında ilk denemede gereken 5 milyon puanı aldı, ancak sonunda oyunu bitirmek için özel düğmeye basmadan önce öldü. Sonunda anladık, ancak Frontiers'a olan sabrım zaten sıfıra indirilmişti.

Bundan sonra, oyun bana bu eğlenceli olmayan bölümleri atmaya devam etti ve beni bir parça şirretli hayal kırıklığına uğrattı. Tails'in adası tamamlandığında, tek amacının bu süper yüksek kulelerin tepesine çıkmak olduğu bir ada var. O kadar çok düştüm ki kendimi Sonik aromalı bir Sisifos gibi hissettim. Tüm neşem ve iyimserliğim gitmişti ve bu oyunu eğlence için oynamaktan inadına bu oyunu oynamaya geçiş yapmıştım. Beni yenmesine izin vermeyecektim. Bu Mobius'un hatırı için Sonic'ti. Sonic'i seviyorum . Vazgeçersem kendime nasıl hayran diyebilirim?

Son adaya ulaştığımda, ilginç ama zor yeni bir canavarla karşılaştım. Birkaç deneme yanılma turundan sonra, sonunda stratejiyi dondurdum. Tek bir yüzüğü bile kaybetmeden kıçını tekmeliyordum. Sonra bir şekilde dünyaya düştüm.

Bu noktada, bu oyunla ilgili deneyimimden çoktan moralim bozuldu ve bu an, duraklamaya bastığım an, ruhum paramparça olmuştu. Sonic Frontiers ile olan deneyimim bu kliple kolayca özetlenebilir. Sonunda neşeye benzer bir şey hissetmeye başladığımda, oyun, ister şanssız bir aksaklık ister tasarım hatası olsun, hepsini kaptı. Neredeyse ağlayacaktım çünkü kontrolüm dışındaki bir şey bunu imkansız hale getirmeden önce kazanmaya çok yaklaşmıştım. Oyunun geri kalanı neyse ki sorunsuz geçti ve krediler aktığında mutlu oldum çünkü bu, bu oyuna bir daha asla bakmak zorunda kalmayacağım anlamına geliyordu.

Bunu yazmaya ilk başladığımda, oyun için ya eleştirel olmayan yaltaklanma ya da düpedüz iftira niteliğindeki incelemelerin iklimine baktığımda, sağduyulu, soğukkanlı eleştirilerde bulunabileceğimi düşündüm. Sonic Frontiers çalıştığında gider. Doğru yaptığı şeyler – dövüş, keşif, müzik – inovasyonda çağdaşlarının biraz gerisinde kalan bir franchise'a hayat veriyor. Ama ters gittiğinde, o kadar acı verici ki, beni sık sık hüsran ve öfke gözyaşlarına yaklaştırıyor.

Sonic'i seviyorum. Bunu yeterince abartamam. Ve bir şeyi benim Sonic'i sevdiğim gibi sevdiğinizde, onların olabileceklerinin en iyisi olduğunu görmek istersiniz. Sonic Frontiers en iyisi olmaya yakın değil. Gerçekten iyi bir çok oyun var, ancak sinir bozucu mekanikler ve şaşırtıcı tasarım kararları tarafından gömüldü ve gizlendi.

Sonic Frontiers şimdi Nintendo Switch, PC, Xbox ve PlayStation'da çıktı.