Pentiment'in güzel sayfaları, normalde kötü olan oyunu korur

Pentiment birkaç hafta önce Xbox ve Game Pass'te piyasaya sürüldüğünde, sosyal medya akışlarım oyun hakkında söylenip duran güvenilir arkadaşlarım ve meslektaşlarımla doluydu. Merak ediyorum, kendim kontrol ettim ve bunun aynı fikirde olmadığımız konusunda hemfikir olmamız gereken zamanlardan biri olduğunu keşfettim. Oyunun üçüncü perdesine iyice girmiş durumdayım ve fikirlerine değer verdiğim ve zevkleri genel olarak benimkine benzeyen bu kadar çok arkadaşımı ve meslektaşımı sevmeye neden olan Pentiment'in ne olduğunu hala anlayamıyorum. bu oyun çok Ama sanırım bazı ipuçlarım var.

Pentiment'in popülaritesinin nedenini anlamaya çalışırken, ilk başta oyundan olabilir mi diye merak ettim.

Pentiment'te, 1500'lerde Bavyera'daki bir manastırda resimli el yazmaları üzerinde çalışan ressam Andreas Mahler olarak oynuyorsunuz. Oyun döngüsü, Mahler'in uyandığı, işe gittiği, kasabadaki arkadaşları ve meslektaşlarıyla yemek yediği ve yattığı birkaç gün boyunca gelişir. Ve karakter kadrosu tarihsel bir bakış açısından ilginç olsa da – oyun, Protestan Reformunun ilk çalkantılı günlerinde kırsal bir kasabada yaşayan türden insanlara ilginç bakış açıları sunuyor – hepsi oldukça sıkıcı çünkü yapabileceğiniz tek şey konuşmak.

Masum bir arkadaşını idamdan kurtarmak için çözmeyi üstlendiği bir cinayetle Mahler'in günlük rutini bozulunca Pentiment yaşam belirtileri göstermeye başlar. Katili bulmak için hangi zaman alıcı aktiviteleri yapacağımı seçmem gerektiğinde oyun biraz daha ilginç hale geldi. Kasabanın huysuz dul eşine bilgi pompalamak için yardım etmeyi seçseydim, kasabanın yün eğirme arısında paylaşılan sulu dedikodularda saklı potansiyel ipuçlarını duymaya zamanım olmazdı.

Ayrıca karakterlere karşı önyargılarınızın cinayeti nasıl çözdüğünüz konusunda sizi bilgilendirdiğini de takdir ettim. Cinayetten önce kasabanın dul eşi kurbanı lanetledi ve ölmesini diledi, ben de doğal olarak bunun ne olduğunu öğrenmek istedim. Kaba çıkışı ondan şüphelenmeme ve sonra onu sorgulamama neden oldu, bu da beni onu suçlu gösterecek daha fazla ipucuna götürdü. Bu konuyu takip ederken ve sınırlı bir süre ile, başka olası şüpheliler olmasına rağmen, katili isimlendirme zamanı geldiğinde onu seçmekten başka seçeneğim yoktu. Pentiment Ace Attorney değil , bu yüzden çileden çıkaracak şekilde – iyi bir şekilde – oyun size doğru kişiyi bulup bulmadığınızı asla söylemez (sorta).

Diyalog seçiminin bir karakteri etkilediği ve nasıl tepki vereceğini ve sizinle ne paylaşacağını bildirdiği anlar da vardır. Tıpkı gerçek hayatta olduğu gibi, hangi zararsız ifadenin kaygı uyandıran “bu hatırlanacak” mesajını tetikleyeceğini söylemenin bir yolu yok.

Pentiment'in sizi seçimlerinizle yaşamaya zorlaması, diğer oyunların ( Mass Effect çağrıları) yapmadığı şekilde hoşuma gitti. Pisliği kurtarmanın ve istenen sonucu elde etmek için söylediklerinizi veya yaptıklarınızı değiştirmek için geri dönmenin bir yolu yok. Geri dönüp Wrex'i Virmire'da kurtarabilirsin, ama şapkanı çaldığı için bir çocuğa terslemeyi geri alamazsın, ki bu kimin cinayetten asılmayı hak ettiğine nasıl karar verdiğin üzerinde kelebek etkisi benzeri sonuçlar doğurur.

Yine de temelde Pentiment için var olan her şey bu. Biri ölür ve seçimlerinizle kimin suçlu olduğuna siz karar verirsiniz. Ve Pentiment'in yaptığımız veya söylediğimiz en küçük şeylerin veya içsel önyargılarımızın nasıl geniş kapsamlı ölüm kalım sonuçları olabileceğini ustaca göstermesini takdir etsem de, bu derslerin bir oyuncu olarak bana nasıl anlatıldığı eylemi adildi. .. filan.

Sanırım Pentiment'la ilgili en büyük takıntılarımdan biri, onun hakkında gördüğüm tüm dedikodularda bunun görsel bir roman olduğu gerçeğinden hiç bahsedilmemesiydi. Tamamen anlatı olan görsel romanlarda veya oyunlarda yanlış olan bir şey yok, ancak bu tür bir oyun için doğru zihniyette olmalıyım ki beklentilerimi değiştirebileyim. Ve o zaman bile, pek çok görsel roman, "konuş ve seçimler yap"tan daha fazla oynanış özüne sahiptir. Cinayet soruşturması başladığında ipuçlarını keşfetmeme yardımcı olacak küçük mini oyunlar sunulacağını düşündüm. Önceleri, Mahler'in geçmişlerinden biri olarak doğayı incelemeyi seçtim, bu yüzden belki hikayenin ilerleyen kısımlarında bana yardımcı olabilecek yerel bitkileri tanımlayarak çözebileceğim bir tür bulmaca olabileceğini düşündüm. NPC'lerle uzun uzun konuşma monotonluğunu kırmak için bir şeye, herhangi bir şeye ihtiyacım vardı, ama onu hiç anlamadım.

Öyleyse, tüm Pentiment propagandasına neden olan şey oynanış değilse, belki de hikayedir?

Daha önce de söylediğim gibi, oyun, Martin Luther civarındaki insanların içsel yaşamlarına dair bazı güzel yeni yaklaşımlar ve Katolik Kilisesi'ne düşürdüğü – veya daha doğrusu çivilediği – "95 tezim var ve bir Papa bir değildir" çubuklarını sunuyor. Hoş bir düşünce, din ve fiziksel görünüm çeşitliliği vardır. Oyun kolayca yüzde 100 zambak beyazı olabilecekken, oyunun Etiyopya'dan bir Afrikalı rahip, Yahudi bir çift ve koyu tenli bir Roman adamı içerdiğini görmek beni çok mutlu etti. "Tarihsel doğruluğa" hizmet eden beyazlık her zaman bir efsane olmuştur ve Pentiment haklı olarak bu efsaneye meydan okur. Almanya anno domini 1518'in ortasında bir oyun seti Siyahları içerebilirse, Avrupa ve titreşimlerden başka hiçbir şeye dayalı olmayan ejderhalar ve iblisler içeren bir oyun da insanları kağıt torbanın karanlık tarafında bulabilir.

Ama konudan sapıyorum.

Pentiment'teki kadın karakterler de harika çünkü o dönemdeki kadın deneyiminin enini ve enini kapsıyorlar. Hepsi fakir, kirli ev kadınları değil (başka bir zararlı "tarihsel doğruluk" efsanesi), daha çok eğitimli, çalışan, iş sahibi kadınlar. Cinsiyetlerinin ikinci sınıf statüsünün adaletsizliğini kabul eden ve bundan yakınan ya da içinde çalışmak ya da sistemi yıkmak için ellerinden gelenin en iyisini yapan güç, zenginlik ve hırslı kadınlar var. Manastırda, kız kardeşlerinin aksine yemin bağlarından rahatsız olan bir rahibe vardır. Mahler'i otoriterliğini azarladığında, hayatının berbat olduğunu, bunu kendisinin seçmediğini ve erkek olarak doğsaydı arzuladığı ve hak ettiği özgürlüğe sahip olacağını söyleyerek azarlıyor. Bir keşişle yeminini bozduktan sonra manastırı terk etmeye, keşişle evlenmeye ve sıradan biri olarak yaşamaya karar veren başka bir rahibe daha var.

Karakterleri tanımayı ve hayatlarının oyunun geçtiği yıllar içinde geliştiğini görmeyi çok sevdim. Ancak oyundaki cinayetlerin her biri o kadar yavaş ilerliyor ki, cesetler yere çarpmadan önce pes etmek mantıklı. Oyuna ilk başladığımda kocam uğrar ve "Daha bir şey oldu mu?" her 30 ila 45 dakikada bir, ki buna kötü bir şekilde "hayır" yanıtı verirdim.

Neye ihtiyacı olduğunu kendi hızında söylemesi için bir oyun süresi verilmesine karşı değilim ama sabrımın sınırları var. Ve bir süre sonra aynı oynanış döngüsü ile aynı yerde kaldığınız için renkli karakterler bile parlaklığını kaybetmeye başlıyor. Demirciye “Tanrı sizi korusun” diyebileceğiniz ya da manastırın havasız keşişleriyle öğle yemeği yiyebileceğiniz ancak artık ilginç olmayana kadar pek çok kez vardır.

Öyleyse, oyun oynanış değilse ve kısmen oyunun hikayesiyse, çentik sesine neden olan Pentiment'in sanatı olabilir mi?

Vay canına (Tanrım, beni affet). Evet.

Pentiment'in sanatı büyüleyici . Bu oyunun görselleriyle ilgili her şey o kadar düşünceli bir şekilde ayrıntılı ve zengin ki hikayeyi zenginleştiriyor ve size Mahler'in resimli el yazmalarından birini okuyormuş gibi hissettiriyor. Oyun bir kitap gibi sunuluyor. Her ekran geçişi kitabın bir sayfasını çevirir ve bu olduğunda, oyunun Le Morte d'Arthur veya The Canterbury Tales'deki bir çizim gibi ekranı çevreleyen eski yazıları görebilirsiniz. Pentiment'in bu yılki Oyun Ödülleri'ne hak kazanmak için çok geç çıkması çok yazık, çünkü her sanat kategorisini kolaylıkla süpürebilirdi.

Oyunun diyaloğunun yazı tipi de harika çünkü kiminle konuştuğunuza ve onlar hakkındaki bilginize göre değişiyor. Köylüler, düşük eğitimlerini gösteren, sık sık silinen ve düzeltilen yazım hatalarıyla el yazısı bir senaryoda konuşurlar. Sözde "köylü"lerden birinin okumayı bildiğini öğrendiğinde, bilgililiğini yansıtmak için yazı tipi kitap tipine dönüşür. Önyargılarınızın bir kişinin suçluluğuna veya masumiyetine karar vermesi gibi, önyargılarınız da bir kişiyi tam anlamıyla nasıl algıladığınızı etkiler. Bir köylünün yazım hatasıyla dolu yazısına mı yoksa bilgili bir rahibin gösterişli gotik eline mi sahipler? Tamamen harika. 10 üzerinden 10. Not yok. Ve süper süslü yazı tiplerini okumak çok zorsa – bir süre sonra benimle oldukları gibi – onları daha kolay okunabilir bir yazı tipine dönüştürmek için bir erişilebilirlik özelliği var.

Pentiment bana iyi gelmemiş olabilir ama kesinlikle kötü bir oyun değil. Her dakika sorgulamama rağmen 12'den fazla saat harcadım, çünkü oyunun sıkıcı engelini aşmama yetecek kadar (ve demek istediğim ) zorlayıcı bir hikaye ve karakter var.