Nostalji, geleceğe doğru hareket ederken bile Pokémon'un merkezinde yer alır

Manchester'daki The Trafford Center'da sahnenin üzerindeki dev ekranda 17. Pokémon filmi Pokémon the Movie: Kyurem vs. the Sword oynuyordu . 2012'de piyasaya sürüldü ve çoğunlukla V. Nesil'de franchise'a giden tek boynuzlu at benzeri Keldeo'yu veya Pokémon Black and White'ı öne çıkardı.

Onu tanımadım. Nesil V, Pokémon'a ayak uyduramadığım, çocukluk takıntısı ile yetişkin zevki arasındaki orta günler döneminin bir parçasıydı. Ama önemli değildi. Keldeo, temelde sergilenen ve orijinal 151'in parçası olmayan tek pokemondu. Bulmakla görevlendirildiğimiz pokémonlar, alışveriş merkezinin dört bir yanındaki renkli duvar resimlerine gizlenmişti – çünkü nostalji söz konusu olduğunda, hiçbir şey I. Nesil'i yenemez.

Nostalji ve yenilik arasındaki çizgide ilerlemek, Pokémon'un her zaman gezinmeye hevesli olduğu bir gerilim olmuştur. Ancak 2022'de her zamankinden daha fazla mevcut. Şubat ayının Pokémon Efsaneleri: Arceus , açık dünyasıyla kalıbı kırdı veşimdi Pokémon Scarlet ve Violet , bu değişiklikleri ana hat oyunlarına getiriyor . Yine de, serinin kökenlerine dair hatıralar her zamankinden daha fazla mevcut görünüyor.

Yazar Daniel Dockery, yakın zamanda yayınlanan Monster Kids: How Pokémon Taught a Generation to Catch Them All adlı kitabında Pokémania'nın zirve yaptığı ilk dört yılı araştırıyor. "Başkalarıyla arkadaş olmak ve dünyaya değer vermekle ilgili oldukça iyi huylu bir hikayenin pazarlar arası yaygın bir markalaşma devine dönüştüğü gerçeği, benim üzerimde kaybolmadı" diye yazıyor. "Tüm sanatlarda olduğu gibi, nasıl yaratıldığı ve nasıl satıldığıyla sık sık güreşmeli ve uzlaşmalıyız."

The Trafford Centre'ın Pokémon: Art Through the Ages sergisinin perde arkası markalaşma amacının ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Anime ve yakında çıkacak olan Scarlet and Violet oyunları için reklamlar vardı, ancak bunlar pek rahatsız edici değildi. Tüm odak noktası, 1990'ların sonunda ekranlarımıza gelen orijinal pokémon takımıydı. Organizatörler diziyi satmak istiyorlarsa, bunu saf nostaljiye dayanarak yapıyorlardı.

Ve Kasım ayı başlarında esintili bir Perşembe sabahı The Trafford Center'da bulunan insanlar, Scarlet ve Violet'in yolda olduğunu kesinlikle biliyorlardı. Alışveriş merkezi alışveriş yapanlarla meşguldü, ancak en az 10 kişiden 1'i, kontrol listesi ve belki de beş ila yedi yaşındaki çocuklara yönelik bir dizi aktivite içeren kitapçığa bariz bir şekilde sarılıyordu. Benim gibi çoğu 20'li yaşlarındaydı.

Sonra tekrar, belki çoğu bir noktada aşktan düşmüştü ve benim Keldeo'yu kaçırdığım gibi, sürekli değişen seriye asla geri dönmemişti. Scarlet ve Violet'in bu ay çıktığını size söyleyemeyecek olan kız kardeşim ve annemle birlikte araştırdım. Her ikisi de hevesli Pokémon Go oyuncuları, ancak bunun dışında yatırımları tamamen geçmişe bağlı.

Anime İngiltere'de yayınlanırken kız kardeşim ve ben Pokémon'a girdik. Annem bu yeni dizinin çocuklar için korkunç olduğuna dair söylentileri duymuştu, bu yüzden bizim katılmamıza izin verilip verilmeyeceğini görmek için oturup kendisi bir bölüm izledi. Yeraltı pokémonunun çevreye zarar veren bir barajın inşa edilmesini durdurmak için birleştiği 30. bölüm "Dig That Diglett!" oldu. Annem 70'lerden beri çevreci ve fırsat buldukça o bölümün övgülerini söylemeye devam edecek.

Bu, Monster Kids tarafından hem çekilen hem de gözden kaçan bir görüntü. Kitap, Pokémon'un çocukları ne kadar iyi çektiğini belirleme konusunda harika bir iş çıkarıyor, ancak ebeveynleri en iyi ihtimalle şaşkın ve en kötü ihtimalle düşmanca gösteriyor. Bizim ailemizde asla böyle olmadı. Manchester avı için uygun olmasa da, babamın bana onu bir savaşta yenebildiğimde kendime gerçek bir pokémon ustası diyeceğimi ve sözüne sadık kalarak ilk kez bir sertifika tasarlayıp yazdıracağını söylediğini hatırlıyorum. çıkardı. Annem, bir Noel hediyesi olarak bize verilen oyuncak pokédex'i kullanarak kız kardeşimin okumayı nasıl öğrendiğinin hikayesini anlatmaya bayılır. Golem'e karşı hâlâ zaafım var çünkü o, aynı yıl bize verdikleri bir pokéball'dan aldığım rastgele bir heykelcikti.

Anime ve oyuncakların ardından üç Nintendo 64 oyunumuz vardı: Pokémon Yellow, Pokémon Stadium ve Pokémon Puzzle League . Ancak diğerleri gibi biz de sadece birkaç yıl sonra, Gold and Silver ve Generation II yayınlanmadan önce bıraktık. Dockery'nin yazdığı gibi, bu oyunların Pokémon'un sonu olması gerekiyordu ve animenin de aynı zamanlarda tamamlanması planlanıyordu. Ancak mali çıkarlar ölmesine izin veremezdi. Yirmi beş yıl sonra, her zamankinden daha büyük.

Scarlet ve Violet raflara çıktığında, geçen Kasım ayında Brilliant Diamond ve Shining Pearl ve Şubat ayında Legends: Arceus olmak üzere üç yeni Pokémon girişi bir yıldan kısa bir süre içinde piyasaya sürülecek. Annemin aşık olduğu, doğa ve işbirliğine dair cesur, kendini iyi hissettiren TV programı, kurumsal marka bilinci oluşturmanın ağırlığının altında gerçekten var olamaz. Ama bir alışveriş merkezinin etrafında dolaşırken işaret edip hatırladığım yaratıkları ararken öğrendiğim bir şey varsa, o da Pokémon Şirketi'nin hala biliyormuş gibi davranmanın ne kadar faydalı olduğunu bildiğidir .

Hangi neslin daha iyi olduğuna dair tartışmalar sadece internet kavgaları değil; bunlar, Nintendo'nun Charmander, Squirtle ve Bulbasaur'u önde ve merkezde tutarken açık dünyalara yayılırken yatıştırmaya çalıştığı bir iç gerilimdir. Ancak bu nostaljiye yaslanmak işe yarıyor gibi görünüyor. Benim gibi, birçok insanın Pokémon'a yatırımı muhtemelen zamanla arttı ve azaldı. Ama gerçekten önemli değil: rönesans ileriye olduğu kadar geriye de bakıyor.