DW: Farklı boyutlarda, yapılarda ve malzemelerde asteroitler var — bazıları esasen metal toplar ve diğerleri “çakıl çukurları”.” Ama önce boyuta odaklanalım: Çift Asteroit Yönlendirme Testi (DART) Görevi bir çift asteroit, Didymos ve ayı Didymoon’a gidiyor. Dünya’ya yakın ikili bir asteroit olarak bilinirler. Didymos’un çapı yaklaşık 780 metre (2,559 fit) ve Didymoon’un çapı 160 metredir. Ama Didymoon gibi daha küçük asteroitler, Dünya’daki yaşam için çok daha büyük asteroitlerden daha büyük bir tehdit olduğunu düşünüyorsunuz. Bu doğru mu ve neden?
Dr. Thomas Zurbuchen: Evet, doğru. Daha küçük asteroitler Dünya için çok daha büyük bir tehdittir ve ayın “krater tarihine” veya kendi çevremizinkine bakarsanız bunu görebilirsiniz. Milyonlarca yıldır asteroitlerden benzer bir bombardıman yaşadık, ama bunu göremiyorsunuz çünkü Dünya’da böylesine aktif bir jeolojimiz var.
Dinozorları yok eden asteroit gibi birkaç [daha büyük] olayı biliyoruz. Bu 10 kilometre (6.2 mil) büyüklüğündeydi. Bu tür bir asteroit tüm gezegeni ya da üzerindeki yaşamı değiştirecek ama bugün o büyüklükte bir asteroit bilmiyoruz. 160 Metrelik bir asteroit bir şehre çarparsa, o şehir için kötü bir gün olur ama tüm gezegeni değiştirmez.
Önümüzdeki 100 yıl içinde bu büyüklükteki herhangi bir asteroitin bir tehdit olacağının farkında değiliz, ama sonra tekrar, sadece üçte birini gözlemledik.
Bekle, biraz geriye dönelim. Bir asteroit bir şehre inerse, “o şehir için kötü bir gün.” Bir asteroit üzerine indiğinde bir şehir için kötü bir gün nedir?
Kraterin büyüklüğüne bağlı. Dediğim gibi, dinozorları yok eden asteroit 10 km ötedeydi, ama bıraktığı krater 100 veya 200 km idi — on kat veya daha fazla. Yani, 160 metrelik bir asteroit bir kilometreden fazla bir krater bırakacaktı. Ve eğer bu asteroit bir şehre çarparsa, yarattığı krater temelde eskiden şehir olan şeydir.
Peki bizi engelleyen ne?
O zaman bunun üzerinde çalışıyoruz. Dünyanın dört bir yanında, geceleri gökyüzüne bakan gözlemevleri var. En verimli teleskoplardan ikisi Hawaii’de ve her gece iki ila üç yeni asteroit gözlemliyorlar.
Ama aynı zamanda% 100’e ulaşmak için uzaya gitmemiz gerekiyor. NASA’DA NEO surveyor — veya Dünya Yörüngesine Yakın Surveyor – adlı bir göreve başlıyoruz ve bu tam olarak bunu yapacak. Birkaç yıl içinde başlayacak.
Ama şu anda dart’ı başlatıyorsun. Bize Didymoon’a 6.6 km / s hızla “kinetik çarpma sapması” yapma fikrinden bahsedin. Anladığım kadarıyla, asteroidi yörüngesini birkaç dakika değiştirecek kadar dürtecek. Olur yeterince durup bir göktaşı Dünya’ya isabet?
Sık sık olduğu gibi, birkaç değişkene bağlıdır. Birincisi, çarpmadan önce asteroidi ne kadar erken gözlemlediğimize bağlı. Ne kadar erken gözlemlersek, sapma o kadar küçük olur — “anahtar deliği” veya tehlike bölgesi dediğimiz şeyden o kadar az çıkmamız gerekir.
İkincisi, asteroitin kütlesine bağlı. Hızını değiştirmek istiyoruz ve bunun için asteroidin kütlesi ile uzay aracı arasındaki oran önemlidir. Üçüncüsü, asteroitin yörüngesi önemlidir – asteroitin enerjisini kullanmak için kafa kafaya çarpışma yapmak istersiniz. Yani, her şey değişir. Ama tam da bu yüzden bu teknolojiyi test ediyoruz, çünkü bu noktada tüm bu değişkenler bilinmez.
Hangi mesafelerden bahsediyoruz ve “erken” ne kadar erken?
İdeal olarak, yıllar sonra asteroitler hakkında bilgi edinmek istiyoruz. Bunun basit nedeni, bir görevi başlatmamız ve yörüngeye almamız gerektiğidir. Ya da uzayda ve gitmeye hazır bir teknolojimiz olabilir. Genel olarak, bir nesnenin Dünya’ya çarpma olasılığını 10, 20 hatta 100 yıllık bir zaman ölçeğinde hesaplayabiliriz. Ama haftalar ya da aylar geçerse, bu teknolojiyi kullanmak zor olacak.
Ve ne kadar uzakta?
Bu nesnelerin çoğu güneş-Dünya mesafesi içindedir. (Ed.: 149.600.000 kilometre (km) veya 92.900.000 mil) veya daha fazlası. Mars yörüngesinden veya ötesinden Venüs’e kadar her yerde olabilir. Bütün menzil bu.
Ve Avrupalılar buna nasıl giriyor? Misyonun bir parçası olan HERA soruşturmasını 2024’te başlatıyorlar.
Böylece DART asteroidi etkileyecek, momentum verecek ve bir krater oluşturacak. Esa’nın HERA probu daha sonra krateri araştıracak ve etkimizin neden yaptığı momentumu ve krateri yarattığını anlayacaktır.
Uzay ajansı misyonları bir dizi asteroit ve kuyruklu yıldızı ziyaret etti
Çünkü farklı türde asteroitler var …
Eğer bir asteroit metal bir topsa, momentum transferini giriş seviyesi fizikle anlayabilirsiniz – bu kütle çarpı hızıdır. Ama eğer bir çakıl çukuruysa, bu farklı bir hesaplamadır. Bu yüzden Avrupalılar, altta yatan bilimin çoğunda bize yardımcı olacaklar.
Ayrıca, bir teknolojiyi uzaya park edecek ileri görüşlü bir proje üzerinde çalışıyorlar, böylece gitmeye hazır ve Dünya’dan bir çarpıcı’yı başlatmak zorunda kalmayacağımız anlamına geliyor.
Gezegensel savunmaya destek ne kadar sağlıklı? Demek istediğim, asteroitlerin sunduğu yüzyılların zaman çizelgesinin aksine, on yıldan daha kısa bir zaman çizelgesinde iklim değişikliğiyle karşı karşıyayız. İhtiyacınız olan desteğe sahip misiniz, yoksa onu asteroitlerden nasıl kurtaracağımızı bulmadan önce “Bakalım 100 yıl içinde kurtaracak bir gezegenimiz var mı” diyen insanlar var mı?
NASA’DA, araştırmayı çeşitli zaman ölçeklerinde desteklememiz gerektiğini düşünüyoruz. Bu rakamları düşünün: İklim krizinin merkezinde Yer bilimleri için yılda 2,5 milyar dolarlık önerilen bir bütçe var. Gezegensel savunma bütçesi şu anda yılda 150 milyon dolar. Ancak bir tehdit ortaya çıkarsa, bu bütçeyi artıracağız.
Çocuğum var. Dünya’nın 100 yıl içinde sağlıklı olması için elimden geleni yapacağım. İşte bu yüzden iklim bilimine bağlıyız ama aynı zamanda daha az yakın olan tehditlere bakmak ve tehdit ortaya çıkarsa onlara sahip olacak araçları oluşturmak istiyoruz.
Uzay hepimizin kullandığı ortak bir şeydir ve buna güvenebilmemiz gerekir. Avrupalılar bu konuda ana ortaklarımızdır, ancak başkalarıyla çalışmayı kolayca hayal edebiliriz. Küresel zorluklar küresel işbirliğini gerektirir.
Dr. Thomas Zurbuchen, NASA’nın Bilim Misyon Müdürlüğü’nde Yardımcı Yöneticidir.
Röportajı Zülfikar Abbany yaptı.
