Aşk, Ölüm ve Robotlar’ın en güzel bölümü ’Moebius’a bir aşk mektubu’

Aşk, Ölüm ve Robotların 3. Cildi çok fazla yer kaplar: yabancı manzaralara musallat olmak, korkutucu derecede gerçekçi deniz canavarları, sevimli zombi kıyametleri. Ancak, yine de, özellikle bir bölüm öne çıkmayı başarıyor: “Makinenin Nabzı.” Jüpiter’in ıssız bir ayı olan Io’da sıkışıp kalmış Martha (Mackenzie Davis) adlı bir astronot hakkında güzel, yalnız bir animasyon kısa filmi, muhtemelen Ay ile de iletişim kuruyor — ya da belki sadece halüsinasyon görüyor. Michael Swanwick’in aynı adlı kısa öyküsüne dayanıyor ve geç Fransız sanatçı Jean “Moebius” Giraud’dan açıkça ilham alan bir sanat tarzına sahip.

Yeni sezonun galasından sonra, bölümü yöneten Emily Dean ile görsellerin nasıl ortaya çıktığı, kısa öyküyü uyarlamanın zorlukları ve neden motosiklet teçhizatı giyerken kendini bir plajda dolaşırken bulduğu hakkında konuşma şansım oldu. Ayrıca, spoyler uyarısı: bölümün sonunu ve nihayetinde ne anlama geldiğini tartışıyoruz.

Bu röportaj netlik için hafifçe düzenlendi.

Bu kısa hikayeyle ilk bağlantın neydi? Bunu önceden biliyor muydun?

Bulanıklık Stüdyosu tarafından ikinci cilt için düşündükleri bir sürü kısa hikayeyi okumaya davet edildim. Birçoğunu okudum ve “Makinenin Nabzına” indim.” Ve en başından beri hikayeye aşık oldum.

Bu konuda göze çarpan neydi? Böyle bir uyarlama için özellikle işe yarayacağını düşündüğünüz bir şey var mıydı?

Hikayedeki psikolojik unsur ve hayatta kalmaya çalışan bu ay’da mahsur kalan bu kadın astronot fikri beni gerçekten içine çekti. Ve kadın bakış açısını gerçekten çok sevdim, ama aynı zamanda bu karakterin hikaye boyunca bu bilinmeyen varlıkla yaptığı bu konuşmayı da sevdim. Ve bunun çok varoluşsal olduğunu düşündüm — sadece ıssız bir ayda hayatta kalmaya çalışmanın fiziksel doğası yüzünden değil, bilirsin, kendinden daha büyük bir şeyle sohbet ederken. Bunu çok ilginç buldum.

Bu şeylerden bazılarının animasyona çevrilmesi zor olabilir gibi görünüyor. Kısa hikayede, çok fazla iç diyalog var. Böyle bir görsel ortamda bu psikolojik unsuru ele geçirmeye nasıl yaklaştınız?

Bu yüzden kısa öykünün yazarı Michael Swanwick, bunun bir filme uyarlanması çok zor bir hikaye olduğunu kabul etti. Ve büyük kredi, bu kısa hikayenin senaryosunu yazan senarist Philip Glass’a bağlı. Çünkü, kısa hikayede, karakterin daha fazla içselliği var ve bu, film yapımında bir tür üçüncü şahıs tarzında tasvir edilmesi çok zor çünkü karakterin bu mücadelelerden geçmesini izleyen karakterin dışındasınız. Yani bu büyük bir zorluktu. Aslında diyaloğu, sohbeti vb. Biraz kısmak ve Martha’nın hissettiği birçok iç duyguyu dışsallaştırmak zorunda kaldık. Ve bunların çoğu Mackenzie Davis’in performansından geldi ve bu vokal çalışmasına gerçekten çok şey kattı — ve aynı zamanda bu ortamda mücadele eden karakterin animasyonunda ve çevrenin hisselerini artırmada ve dünyayı çok tehlikeli hissettiriyor.

Michael’ın bu uyarlamayı öven yazdığı blog yazısını görmüşsünüzdür herhalde. Nasıl bir histi? Yaptıklarınız için çok heyecanlı görünüyordu.

Büyük bir onur, gerçekten de çok güzel bir sürpriz oldu.

Görüntü: Netflix

Vokal performanslarıyla ilgili konuştuğunuz şeye geri dönersek, Io varlığının nasıl ses çıkarmasını istediğinize nasıl karar verdiniz? Kafamda ses çok daha az insancıl ve daha gizemliydi.

Animasyonda, storyboarding aşamasında, animatiği bir araya getirdiğimizde, farklı okumaları test edebileceğimiz scratch vokal denilen şeyi yaparız. Ve başlangıçta, bu çok robotik monoton sese sahiptik. Ama çok bodurluk olduğunu gördük ve şiiri, tüm hikayenin hareketini ve ritmini anlamıyormuşuz gibi hissettik. Sonunda [Holly Jade] ile gittik ve o kesinlikle harikaydı.

Görsel stile nasıl yerleştin? Çok haşhaşlı ve parlak olan Moebius’un aksine, daha karanlık, daha ıssız bir görsel stile gidebileceğini hissediyorum.

Kişisel tarzım Moebius’tan çok etkileniyor ve rengi seviyorum. Ama ilk konuşmamdan sonra içeri girdim ve dedim ki, “Moebius’a bir aşk mektubu yazmayı çok isterim.” Ve onun tam olarak bilinmeyen bir bilim kurgu kahramanı olmadığını hissettim, ama Aşk, Ölüm ve Robotlarla — Heavy Metal dergisi ile olan bağlantısı nedeniyle — tarzını denemek için uygun bir yer olduğunu hissettim. uzun zamandır. İlk atışımdan itibaren Moebius’a seslenen bir sürü sanat eseriyle geldim. Ve dedim ki, ”Bu hikayeye psikolojik unsurlarından dolayı, dış dünyayla olan iletişiminden dolayı inanıyorum” ki bu da Moebius ve çalışmaları için, özellikle de Çölde geçirdiği 40 Gün için bir nevi tematik. Bu psychedelic görsel stile kendini çok iyi ödünç verdi.

O halüsinojenik sahnelerden bazılarıyla gelmek nasıl bir şeydi?

Çok fazla beyin fırtınası oldu. İlk geçişimde Michael Swanwick’in hikayesine oldukça sıkı sıkıya bağlı kaldım ve çok uzadığını gördük. Ve ikincisi, hikayenin özünün ne olduğunu yakalamak için bazı unsurları biraz daha zorlamak istedik, edebi bir çeviriden daha fazlası. Bu yüzden, sonraki geçişlerde, düzenleme bölmesine gider, kapıyı kapatır ve sadece çizerdim; müzik koymak ve hikayeden, senaryodan aldığım hissi çizmek ve bunu storyboardlara koymak. Etrafta dolaşan dev astronotlar gibi bir sürü çılgın fikir vardı. Ve bu fikirler sonunda azaldı ve halüsinasyon dizilerinde bir kısmını görüyorsunuz.

Ama benim için bu sualtı hissini gerçekten yakalamak istedim. Çünkü benim için Avustralya’da büyürken yüzmeye giderdim ve su altında ne kadar hayat olduğuna ve nasıl farklı bir dünyada olduğuna ve dünyaya nasıl bir yüzey tabakasına ve sonra da bir yeraltı tabakasına sahip olduğuna hep hayret ederdim. Ve bütün bu hikaye, benim için, yüzeyde onları görmek gibi şeyler değildir hakkında idi. Issız bir ay olabilir ama aşağıda gelişen bir hayat var.

Nihai ürün haline getirmek için biraz fazla tuhaf olan herhangi bir fikri hatırlıyor musunuz?

Bazı teknolojik sınırlamalar vardı. Bir noktada, Martha’nın tamamen eridiğini hayal ettim, vücudu sadece bu psychedelic tarzda eriyordu. Ve vücudundan süzülen küçük küre parçaları düşerken yürümeye devam ediyordu. Ve bunu yapmak çok zor oldu. Ama aynı zamanda, yaratıcı bir şekilde, muhtemelen hikayeden biraz uzaklaştığımızı hissettik.

Görüntü: Netflix

Bu konuda Polygon’la çalıştın. Moebius stilini 3D’ye çevirmede özel zorluklar var mıydı?

Japonya’daki Poligon Resimleri harika. Ve tüm sıkı çalışmaları için onlara inanılmaz miktarda övgü veriyorum. Ama onlar bir anime arka planından geliyorlar ve bu yüzden, çok Fransız olan bu tamamen farklı stili getirerek, aslında bazı Fransız sanatçılarla birlikte çalışmak zorunda kaldık. başlamak için bazı konsept sanat yapmak, sadece duyarlılıktaki farkı göstermek için. Yaratıcı bir bakış açısıyla, bu yeni görünümde stüdyo ekibi için bir tür eğitim vardı, bu gerçekten sanatın temellerine geri dönmek anlamına geliyordu, ki bu gerçekten eğlenceliydi çünkü yedek öğretim yapıyordum. Bu benim için eğlenceliydi.

Ve sonra, teknolojik açıdan, bu da çok zordu. Polygon’un yazılımlarında bir dizi yeni araç oluşturması ve boru hattını bu projeye uyum sağlamak için birçok şekilde yeniden yapılandırması gerektiğine inanıyorum. Biraz geriye gitmek gerekirse, bu projeye ilk olarak 2019 yazında bu parçanın ikinci cildin bir parçası olacağı fikriyle başladım. Ancak pandemi nedeniyle ve aynı zamanda bu parçanın teknolojik zorluğu nedeniyle, üçüncü cilde itildi. Ve böylece, her çizginin Martha’nın yüzünde nerede olması gerektiği ve her şeyin çizgi ağırlığı gibi şeyler üzerinde çok fazla ileri geri vardı, çünkü arka planda ve karakterin odak noktasını kaybetmesi veya görsellerin çok kolay hale gelmesi için çok fazla çizginiz olduğunda çok kolay meşgulüm. Ve sonra karakteri çevre ile bütünleştirmek.

Ayrıca renk bizim için büyük bir konuşmaydı. Ve bu parça üzerinde yapılan renk çalışmasından gurur duyuyorum. Katı kükürt sarıdır ve erimiş olduğunda, bu tür yanardöner mavi renkle parlar. Ve böylece, bunu tüm renk senaryomuzun şablonu olarak kullandık. Ve hikayenin renkle olan tüm yolculuğu bu öğleden geceye bir çeşit renk paleti, ki bunu yapmak istedim çünkü onu farklı bir bakış açısıyla gördüğünüzde onu nasıl tamamen farklı gördüğünüzü göstermek istedim. Issız, kükürtlü bir ay gibi görünen şey aslında hayatla iç içedir.

Bu teknik ve sanatsal detayları ütülemenin yanı sıra, bu ekstra zamanı kullanmanın başka yolları var mıydı?

Polygon’daki ekiple çalışmak için Japonya’ya gitmem gerekiyordu ama belli ki yolculuk olmayacaktı. Ve animatörlerin bir astronotun uzayda bir çölde nasıl hareket edeceği konusunda referansa ihtiyaçları vardı. Bu yüzden gittim ve bir motosiklet kaskı ve motosiklet teçhizatı taktım ve bir ağırlık ve kayış aldım ve Santa Monica plajına gittim ve kendimi sahilde bir ceset için standart olanı sürükleyerek ve düşerek kendi çok basit dublör çalışmamı yaparken çektim, ki bu çok eğlenceliydi. Ancak bu, vücudun ağırlığını, vücudun ağır bir ağırlığı kumlu bir yüzeye sürüklemekten nasıl yorulduğunu göstermekti. Ayrıca yerçekiminin Io’da Dünya’dan farklı olduğu hakkında da konuşmalar yaptık. Ama inandırıcı bir şeyle gitmek istedik. Bu yüzden Dünya’nın yerçekimine biraz daha yakın bir şeyle gitmeyi seçtik.

Hikayenin her iki versiyonunda da, son oldukça belirsizdir ve okuyucuya veya izleyiciye bırakılmıştır. Martha’ya ne olduğu hakkında bir fikrin var mı?

Sonunu Michael’ın kısa hikayesinde yaptığından biraz daha ileri götürmeyi seçtim. Kısa hikayede, sıçrayıp uçuyor ve tek bildiğimiz bu. Bununla birlikte, o lavın altında ne olduğunu ve yüzeyin altında ne olduğunu görmekten ya da en azından ima etmekten memnuniyet duymak istedim. Ve böylece, derinlere inerken Martha’yı takip ediyoruz. Ve bence, Io ile birleşiyor. Gerçekten odaklanmadığım soru, Io ile birleşip birleşmediğiydi. Ama daha çok, eğer Io ile birleşirse, hala Martha mı? Seyirciye bırakmak istediğim şey buydu.