İ içene kadar ne kadar içmenin insanı öldüreceğini bilmek zor.
00’ların başında Chris, Maine’in müzik endüstrisindeydi. Animal Suit Driveby adlı bir screamo grubunun bariton saksafon oyuncusuydu, daha sonra etiket daha ciddi bir isim istedikten sonra Killing Moon’u yeniden markalaştırdı. Ama daha da önemlisi, o sahnenin bir parçasıydı. ”Öfkelendik, öfkelendik, iyi vakit geçiriyorduk” diye hatırlıyor. Görüşme metnimizi daha sonra gözden geçirdiğimizde, ne sıklıkta içmekten bahsettiğimizi anlıyorum, Chris kelimenin kendisinden kaçınma eğilimindedir.
Bu hayat – öfkeli, öfkeli, iyi vakit geçiriyor – müzikteki anı geçtikten çok sonra bile 30’lu yaşlarına kadar uzanıyordu.
Gemma’nın endişeleri vardı. Dışarı çıkmadan önce, ona zor sorular sorardı, geriye dönüp bakınca kolay sorular: Akşam yemeğine çıkıp yalnız altı içki içemez miydi? Ondan sonra bara gitmeye karşı koyabilir mi? Kendini sadece bir içkiyle sınırlamayı hayal etmek bile mümkün müydü?
Böylece ayıldı. Tüm açık nedenlerden dolayı zordu; aynı zamanda zordu çünkü ayıklık çok sıkıcıydı.
“30’lu yaşlarındayken, biçimlendirici yetişkinlik yıllarında yaptığın tek şey bu. Gerçek bir hobiniz yok ve siz o parti kişisisiniz ve tüm arkadaşlarınız o parti insanlarıdır “diyor. Soğuk hindiyi çıkarmak – ki çoğu insan için bunu yapmanın tek yolu bu – onu varoluşsal sorularla bıraktı: Ben kimim? Ne yapıyorum ben? Benim için ilginç olan ne? Neyi umursuyorum?
Chris bir seferde üç, belki dört saat kuş gözlemciliği yapmaya gider. En sevdiği yer Rochester, New Hampshire’daki bir atık su arıtma tesisinin yakınında. Chris yalnız kuş gözlemciliğinin yalnızlığını tercih eder. En azından içmeyi bıraktığından beri kendini içe dönük olarak görüyor. “Her yere gidip gidebilmeyi, yol tariflerini değiştirebilmeyi ve başka bir yere gidebilmeyi ve başkası için endişelenmemeyi seviyorum” diyor ve bu iyi bir şey çünkü zaten kendi başınaydı.
İlişkilerinden iki buçuk yıl sonra, Gemma’ya Cornell Ornitoloji Laboratuvarı’nda üç yıllık bir sözleşme teklif edildi ve Ebird’i yapmanın yanı sıra, dünyadaki en iyi kuş çalışmaları programı olarak kabul edildi. İş altı saat batıda New York’taydı. Chris hayatını toparlayıp onunla birlikte Ithaca’ya taşınmayı teklif etti. Gemma yalnız gideceğini söyledi.
Gemma’nın ayrılmasından iki hafta sonra Chris’e, beyaz kan hücrelerine saldıran bir kanser olan evre 4 Hodgkin lenfoma teşhisi kondu. Garip bir şekilde, her şey hakkında iyi haber / kötü haberdi. ”İlk olarak, Hodgkin’s büyük bir kanserdir“ diyor ve tedavi edilebilirliğini gerekçe göstererek, “ancak evre 4 asla içinde olmak için harika bir aşama değildir.”
Daha fazla iniş ve çıkış: kemoterapi Chris’in vücudunu steroidlerle doldurduğu için, aslında bir ya da iki gün sonra kendisini oldukça müthiş hissettirdi — dışarı çıkmak için mükemmel bir fırsat. Tabii ki yürüyüş yok, ama etrafta dolaşmak ve bazı kuşları gözlemlemek için sahile çok az yolculuk var. Sonra, steroidler tükendikten sonra, Chris gelecek bir buçuk haftayı mutlak ölüm gibi hissederek geçirecekti.
Üst üste altı ay boyunca bu döngüde sıkışıp kaldı: kısa süreli yüksek tedavi, ardından uzun süren ıstırap, hepsi kanserin vücudundan kovulması için yeterince uzun süre hayatta kalma peşinde.
Tedavi edilirken, dört çeşit kemoterapiyle pompalanırken bile Gemma’ya mesaj atıyordu. Arkadaş kaldılar ve her gün konuştular. ”Çoğu zaman, “Bu kuşun bu resmine bakın” gibi bir şeydi, ben otururken, kelimenin tam anlamıyla içeriden yemek pişirirken,” diyor ve kendisini “kaynayan, zehirli bir karmaşa” olarak nitelendiriyor.”
“Dışarı çıktığımda, tüm bu hobinin doğuşunu ve onu hayatıma kimin getirdiğini düşünmediğim bir zaman olduğunu sanmıyorum” diyor.
Dışarı çıkıp kuş gözlemciliği ile ilgili en güzel şey, ona Gemma’yı hatırlatmasıydı – ama aynı zamanda Gemma’yı da hatırlattı.
